■ نقدی بر مبحث 2 مقررات ملی ساختمان (1) بخش شهرسازی

در مبحث دوم مقررات ملی بخش 13-4 مقرر می گردد: مجری موظف است بطور تمام وقت در کارگاه ساختمانی حضور فعال داشته و تا زمانیکه به عنوان مجری ساختمان اشتغال به کار دارد، نمی تواند به کار دیگری اشتغال داشته باشد به همین منظور سازمان استان موظف است از ارجاع کار نظارت به دفتر مهندسی اجرای ساختمان و مجری حقوقی خودداری کند.

این مطلب بسیار درست است که افرادی که به کار تمام وقت دیگری اشتغال دارند نمی توانند به امر نظارت بپردازند. منتها چگونه است که این مهم در بخش 14-3 همان مبحث (ظرفیت اشتغال نظارت اشخاص حقیقی) نادیده گرفته شده و برای شاغلان تمام وقت به شغلهای دیگر، به عنوان مثال برای پایه 3 نظارت 8000 مترمربع کار نظارت در سال ، و برای شاغلان نیمه وقت تا 12000 متر مربع کار در نظر می گیرد!

چگونه است که پروانه مجری داشتن و اشتغال به اجرا در سازمان نظام مهندسی ،کار تمام وقت محسوب شده و اشتغال به نظارت را برای فرد ناممکن می کند، ولی اشتغال تمام وقت در ارگانهای دولتی و خصوصی که بعضا با ماموریت به شهرستانها همراه است، مغایر امر نظارت محسوب نمی شود!؟

به جاست تا در آئین نامه اجرایی ماده 33 قانون نظام مهندسی ساختمان نسبت به تک شغله مهندسان ناظر جهت افزایش کیفیت ساختمانها و ارتقا جایگاه اجتماعی ناظران اصلاحاتی صورت پذیرد.